Baskın Günü - Beyazperde.com eleştirisi : Gündemin orta yerinde...

2008 senesinde çektiği ilk uzun metrajı Eden Lake ile 'anında' radarımıza giren James Watkins, Kelly Reilly-Michael Fassbender ikilisini Jack O'Connell ve tayfasının kurbanı yaparken elini korkak alıştırmamıştı. Hammer evrenine şöyle bir uğradığı The Woman in Black'te atmosfer bazlı doğaüstü hikayelerde de fena olmadığını ispatlayan yönetmen, dörder senelik aralarına Baskın Günü (Bastille Day) ile devam ediyor.

Aslında çok daha önce hazır hale gelen film, yukarıdakilerin 'alışmamızı buyurduğu' terörden nasibini almış. Paris'i mekan olarak seçen Bastille Day, Charlie Hebdo ve Bataclan saldırılarından sonra gösterimini ertelemek durumunda kalmış. Filmin merkezinde yer alan bombalama mevzunun problematik görünmesi ve bir ulusun acısını görmezden geldiğiyle ilgili muhtemel önyargı, bu erteleme ile 'saygı çerçevesinde' görmezden gelinmeli.

Idris Elba'nın bir sonraki James Bond olup olmayacağı ile dedikodular devam ededursun, Bastille Day aktör için gayrı resmi bir deneme çekimi hüviyetinde. Karakterler arasında dağlar kadar fark olsa da en azından tek adamlı aksiyon kahramanlığında nasıl bir performans gösterdiğini görmek açısından yeterli doneyi barındırıyor. Binlerce ikincil hikaye barındıran günümüzün 'aşırı ciddi' aksiyon sineması normlarından ziyade sıkıştırılmış bir haftasonu eğlenceliği tadında sunulan Bastille Day, olmamışlığına rağmen akıp gitme özelliğine sahip.

Fena halde yetenekli yankesici Mason, kendisine Paris sokaklarını hedef seçmiş durumda. Günün birinde gözüne kestirdiği güzel bir Fransız kadının çantasını çarptıktan sonra işine yarayanları cebine atıp çantayı meydandaki bir çöpe fırlatıyor. Hemen ardından vuku bulan patlama Mason'ı bir numaralı terör zanlısı konumuna getiriyor. Amerika hemen işin içine giriyor ve Amerikan vatandaşı olan Mason'ı Fransa emniyet teşkilatından önce bulması için gözüpek ajanlarından Briar'ı sahaya sürüyor. İkilinin alışıldık bir çatı kovalamacısıyla başlayan birlikteliği, Fransız istihbarat ve politik sisteminde taşları yerinden oynatan olaylar silsilesinin de fitilini ateşliyor.

Bastille Day, herhangi bir bakış açısına sahip değil. Eldeki karakterler hiç zorlanmadan kendi gidişatlarını belirliyor. Sert, kuralsız ajan Briar'ın ailevi problemlerini ya da unutamadığı bir trajedisini görmememiz bu durumu değiştirmiyor. Yankesici Mason da bir çok kişinin maddiyatına zarar vermesine rağmen dilencilere para vermeyi eksik etmeyen 'sevgi adamı' olarak çiziliyor. İkilinin birbirlerine karşı kullandığı 'senin ahlaki çözümlemelerine karnım tok' safsatası, öldürmek, şiddet göstermek ya da çalmak arasındaki dengede 'ben bunların hiçbirini yapmadığım için gayet mutluyum' tarafına denk düşenleri pek de ilgilendirmiyor. Karakterleri 'zorunlu olarak' ikili takılmaya başladığı andan itibaren 80'lerin sayısız buddy filmiyle aynı hatlara ulaşan Bastille Day, ne ajanı ve de yankesicisi üzerinden bu tip filmlerin muhtaç olduğu mizahı yaratamıyor. Daha ziyade ikili oynayanlar, twistler ve eli yüzü düzgün aksiyon sekanslarıyla öncüllerinin yanına yaklaşabiliyor. Yine de sakın ola beklentileri yükseltmeyin. Kimi iyi anlara rağmen James Watkins'in aksiyona olan yaklaşımının, seri üretim Luc Besson yapımlarının ayarında olduğunu üzülerek belirtmem gerek.

İkinci yarısından itibaren sosyal medyanın toplumsal hareketleri örgütleme gücü hakkında bir şeyler söylemeye çalışan film, fazlasıyla basit çıkarımlarıyla ciddiye alınamayacak yollardan ilerliyor. Kötü adamların nükleer bombaya şifreyi girip yeşil tuşa basmak yerine 'son hashtag'i yolla' cümlesini sarfettiği anlar, çağa uydurmaktan çok sağlam bir geyik malzemesine tanık olmakla sonuçlanıyor. Halk isyanı sahnelerindeki polis püskürtülmesi Amerika ve Avrupa'nın ya duruma ne kadar naif yaklaştığının göstergesi ya da dünyadan haberleri olmadığının. Koca Paris Merkez Bankası'nın çevresinde nasıl toma olmaz, nasıl gaz ve plastik mermi sıkılmaz anlamak güç. Yoksa bu yalnızca bizim rutinimiz mi?