Popüler - Beyazperde.com eleştirisi : İyi vakit geçirmek için izleyenlere vaat ettikleriyle bile yeterince zengin bir çalışma...

“Popüler” filminin Fransız yönetmeni Régis Roinsard 1972 doğumlu. Fred Astaire’in Audrey Hepburn ya da Ginger Rogers’la birlikte rol aldığı eski Hollywood filmlerini Cherbourg Semsiyeleri’nin renkli dünyasıyla birleştiren “Popüler” ise 1959 yılında geçiyor. Belli ki hiç yaşanılmamış, filmlerden görülen, bilinen bir döneme özlem, garip bir nostaljiden besleniyor bu çalışma. Tam olarak neye benzediğini, hangi filmlere referans verdiğini bilemememiz de ondan. Bir bakıyoruz Audrey Hepburn’ün kendine has vücut hareketlerini birebir çalışmış gibi gözüken Déborah François, “Sabrina” (1954) filminden bir sahneyi bugüne taşıyor. Romain Duris’nin işkoliklik maskesi arkasına saklanmış Humphrey Bogart kılığına büründüğüne inandığımız anda ise senaryonun gidişatı bize az sonra “My Fair Lady”den (1964) parçalar izleyeceğimizin sinyalini veriyor. Farklı farklı metinler, başka başka filmler iç içe geçiyor “Popüler”de.

Film, modern bir kadın gibi yaşayabilmek adına Louis Echard'ın sigorta şirketinde sekreter olarak çalışmak için başvuran Rose’un hikayesini anlatıyor. İş görüşmesinde Rose’un sadece iki parmağını kullanarak inanılmaz hızlı bir şekilde daktilo edebildiğini fark eden Louis, genç kadını hemen işe alıyor. Rose’u ülke çapında düzenlenen daktilo yarışmalarına hazırlayarak bir yıldız yapmaya karar veren Louis’nin bu süreç içinde Rose’a ilgi duymaya başlaması ise sürpriz olmuyor.

İçinde yaşadığımız “Çekilecek bütün filmler çekildi. Söylenecek her söz söylendi” dünyası sinema ve televizyon camiasının dönem filmlerine ve dizilerine eğilimini zorunlu kılıyor belki de. Artık sadece belirli bir dönemi konu edinen çalışmaların haricinde eski formları ve anlatım biçimlerini de günümüze taşımak, eski türleri geri dönüştürmek bir tarz haline gelmiş durumda. Roinsard’ın filmi de bu akımın peşine takılanlardan biri. Bilindik konusu ve gidişatıyla “Popüler”de yaşanan hiçbir şey sürpriz değil aslında. Ancak filmde daha önce de belirttiğimiz gibi izleyenleri kendisine çeken yoğun bir duygu yaratımı söz konusu.

Filmin geçtiğimiz yıllarda “Artist” filmiyle Oscar Ödülü'ne aday gösterilen görüntü yönetmeni Guillaume Schiffman’ın bu duygunun yaratılmasındaki payı çok büyük. Schiffman sayesinde “Popüler,” eski formları yeniden şekillendirmekten öte bir his yakalayabiliyor ve çoğu zaman izleyenlere ‘yeni’, film dünyasına bugünden bakan bir çalışma olduğunu unutturuyor. Aynı konuda filmin kostüm ve makyaj ekibinin başarısı da takdire değer. Bütün bunların sonucunda yaratılan atmosfer ise, çoğumuzun zihninde kurgulanan bir dönemin kapısını aralayıp, izleyenleri klişe bir hazla kendisine bağlayabiliyor.

Nihayetinde “Popüler,” Régis Roinsard’ın önderliğinde başarıyla orkestra edilmiş bir film. Sophie Reine ve Laure Gardette imzalı kurgusu öyle bir ritme sahip ki “kim daha hızlı daktilo kullanıyor?” gibi bir konuyu bile heyecanlı ve sürükleyici hale getirebiliyor. Başrol oyuncuları Déborah François ve Romain Duris ise film dünyasını ayakta tutan nostaljik duyguyu bireysel performanslarında başarıyla besledikleri gibi karşılıklı olarak da son derece sıcak ve samimi bir oyun çıkarıyorlar ortaya. Bununla beraber, “Popüler”in eski hikayeleri ve formları bugüne taşıyan çalışmaların çoğunda var olan eleştirel damardan yeterince nasibini almamış bir yapım olduğunu söyleyebiliriz. Zaman zaman gidişata, yarattığı o ‘büyülü’ nostaljik film ortamını sarsan müdahalelerde bulunsa da vermek istediği mesaj yeterince net değil bana göre. Yine de “Popüler,” sadece eğlenmek ve iyi vakit geçirmek için izleyenlere vaat ettikleriyle bile yeterince zengin bir çalışma.