Ruhlar Oteli - Beyazperde.com eleştirisi : Hem korkacak, hem merak edeceksiniz...

İsterseniz bu gece deneyin: Yatağınızda uzanırken karanlık odaya dikkatle bakın, hareket halinde şekiller, gölgeler dolaşmaya başlayacak, kulak kabarttığınızda ise insan sesine benzer fısıltılar duyacaksınız; umarım hafif bir rüzgâr, bir serinlik hissetmezsiniz... İmajinasyon ve bilinçaltınızın oyunları da olabilir, ruhların temas isteği de...

Asla yok olmayan bir enerji biçimi olduğumuza, bedenimiz çürüse de ruhumuzun macerasına devam edeceğine inanıyorsak eğer, 'paranormal' başlığı altında toplanan ve fizik-kimya kanunlarıyla kolay açıklanamaz olayları da kabul etmek durumundayız. Sinema, bazı 'gerçek olayları' da kaynak alarak bu konuda oldukça etkili filmler üretti, üretmeye devam ediyor (hatta yakında bir 'patlama' bekleyin: "Medyum (Red Lights)" ; "The Apparition"; "The Possession" ; "Sinister" ). Kuşkusuz, tesadüf aynı yıl, 1982'de çekilmiş iki film, Kötü Ruh (Poltergeist) ve Karabasan (The Entity) en iyi parapsikolojik örnekler. Korkunun bu alt türündeki filmleri, 'sahte belgesel' tarzında çekilmiş "Paranormal Activity" serisinden, bazı unsurları iyice sulandırarak kullanan Dehşet Kapanı (The Cabin in the Woods)'na geniş bir skalada ele almak olası. Peki, Ruhlar Oteli (The Innkeepers) nerede duruyor?

Yönetmen Ti West, Hollywood'un küçük bütçelerle çekilen ve bazılarında, yaşlanmış kimi eski oyuncuların da yer aldığı B sınıfı korku filmlerine hayran. İmza attığı uzun metrajlı korku filmlerinin bu beşincisinde iki önerme kullanıyor: Ana karakter genç kadın, paranormal olaya mıknatıs gibi çekiliyor ya da ilk paragrafta açıklamaya çalıştığım gibi, belki de, genç kadının aklı bazı olaylar üretiyor. Bilemiyoruz... (bana güvenmeyin, finali bekleyin)!

Başroldeki bina, Torrington, Connecticut'ta eski bir otel: Yankee Pedlar Inn. Bu hafta sonundan sonra kapanıyor. İçerideki son müşteriler, kavga ettiği kocasına ders vermek amacıyla oğluyla otele yerleşen anne ve eski bir TV yıldızı olan Leanne Rease-Jones (belki de dünyanın en hızlı yaşlanan yıldızı, "Top Gun"dan Kelly McGillis). Otelin son iki çalışanından Luke (Pat Healy), internette paranormal olayları takip ediyor ancak bunu biraz da iş arkadaşı Claire'i (Sara Paxton) korkutmak amaçlı kullanıyor. Ancak Claire meraklı, herkes gibi korksa da girişken; mesela önceki yüzyılda nişanlısı terk ettiği için kendini asarak canına kıyan Madeline O'Malley'in (Brenda Cooney) otelde dolaştığı söylenen hayaletini keşfetmek için, Luke'un hassas ses kayıt cihazlarıyla ortamı dinlemeye başlıyor.

Senaryoyu da yazan West, bir iki yerde, 'olmazsa olmaz seyirci sıçratma uygulamasında' bulunsa da, genel olarak ucuz numaralara başvurmadan, Claire'in hayaletle (doğrusu 'ruh' olacak) temas etme girişimlerini, karakterin naifliğini yansıtan diyaloglarla inandırıcı kılıyor. Bizler Claire ile birlikte, adım adım, otele hapsolmuş ve acı çektiği belli olan bu ruhla tanışmak için can atıyoruz. 2009'da yeniden çekilen Soldaki Son Ev (The Last House on the Left) filminden anımsayabileceğiniz Sara Paxton, karakterinin saflık içindeki arayışını ve korkularını o denli samimiyetle oynuyor ki, bu tür olaylardan hem tırsan, hem de merak eden her seyirciyi avucunun içine almış oluyor.

Bu film orta metraj, hatta kısa da olabilirdi. Ancak uzunluğu rahatsız etmiyor. Çünkü hikâyeden kopuşunuzu engelleyen sağlamca çizilmiş karakterlerin yanı sıra bir organizmanın içinde dolaşıyormuşsunuz hissini veren otelin çekiciliği, filmden ve binadan dışarıya çıkmanıza izin vermiyor. Yani illa yakınlaşıp temas edeceksiniz gelinliğiyle asılı Madeline O'Malley'e... Acaba sadece o mu otelin 'saklı ruhu' ?

ali.ulvi.uyanik@gmail.com

twitter: @aliulviuyanik