Roma'ya Sevgilerle: en yeniler yorumlar

Beyin yakan sıra dışı arşivlik filmleri genellikle keyfimiz yerinde olduğunda izleriz…

Fakat gün içindeki işlerin güçlerin yorgunluğunun da etkisiyle olsa gerek bu akşam kesinlikle o havada değiliz ve o yüzden de bu akşamlık diyeti bozup “düşündürecek değil de eğlendirecek” bir şeylere takılmaya karar verdik…

***

Elimizdeki, “otur keyifle izle, sonrada unut” tarzı filmler listesini karıştırırken birden gözümüz yönetmen Woody Allen’ın kendisinin de rol aldığı “To Rome with Love” filmine takıldı…

Uzunca bir süredir Woody Allen filmi izlemediğimizi de düşününce… Dargın değiliz ya, hadi bugünde 4 Academy, 3 Golden Globes ve 7 BAFTA ödüllü Woody Allen gecesi yapalım dedik ve filmi izlemeye başladık…

***

Ne yalan söyleyelim su gibi akıp geçen 112 dakikanın sonunda da “To Rome with Love”, “iyi ki de izlemişiz” dediğimiz filmlerden biri oldu…

Alec Baldwin’in, Roberto Benigni’nin, Penélope Cruz’un ve Woody Allen’ın kendisinin dâhil olduğu, son derece gırgır, şamata ama bir o kadar da hayat dolu (tamamını Woody Allen'ın yazdığı, "Hayley'in Hikayesi" - "Antonio'nun Hikayesi" - Leopold'un Hikayesi" - "John'un Hikayesi" isimli) dört farklı öykünün anlatıldığı filme; Ornella Muti ile çocukluk günlerimizin "Spaghetti Western" kahramanlarından Giuliano Gemma’da renk katmışlar…

Ancak dünyanın en iyi tenorlarından Fabio Armiliato’nun, rol gereği Woody Allen’ın teşviki ile duşta sabunlanırken opera aryası söylediği sahnelere mutlaka ayrı bir parantez açmak lazım…

Tabii ki, Roma’nın ünlü (Piazza di Spagna) İspanyol Meydanındaki İspanyol Merdivenlerinde söylenen “Volare” şarkısını da ıskalamadan…

***

Sonuç olarak, laf olsun diye izlemeye başladığımız bu filmden biz büyük bir haz duyduk…

Eğer sizlerde neşe dolu bir 112 dakika geçirmek istiyorsanız, mutluluk yüklü pozitif enerji saçan; Woody Allen'ın bu romantik komedisini, mutlaka izlemelisiniz…

Keyifli seyirler,

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinal hali, 3 Mayıs 2018 tarihinde bir başka mecrada yayınlanmıştır...

Çok beğendiğim bir "Paris güzellemesinin" ardından, onun kadar olmasa da yine bir güzelleme sayabileceğim, bu sefer bir başka şaheser Roma'ya götürüyor bizleri Allen. Yaklaşık 5 tane farklı "durum" var filmde. Bunların bazılarında Roma'ya çeşitli nedenlerle gelen Amerikalılar, bazılarında Roma'ya çeşitli nedenlerle gelen İtalyanlar ve bazılarında da Roma sakinleri yer alıyor. Hikayeler de onların bu hallerine göre şekilleniyor temelde. Sık sık İtalya'da olduğumuzu, İtalyanlar ile muhatap olduğumuzu hatırlatıyor yönetmen. Seyri genel anlamda keyifli. Ancak hem yönetmenin, hem de kadrodaki oyuncuların kariyerlerinde çok daha başarılı işleri var açıkçası. Bazı tespitler, göndermeler ve üstü kapalı eleştiriler, klasik anlamıyla "güldürürken düşündürüyor" ancak sonuçta uzun uzadıya belleğinizde yer edecek ve onu meşgul edecek bir film çıkmıyor ortaya. Yine de müzikleriyle, renkleriyle, karakterleriyle sempatik olmayı başaran Woody Allen'ın Avrupa turunun bu son halkasını izlemek isteyen hayranları çok pişman kalmayacaktır. Fakat dediğim gibi bir "Annie Hall" kalitesi veya yakın dönemden bir "Match Point" veya "Midnight in Paris" beklemeden izlemek lazım.

Woody allenın daha iyi filmlerini izlemişim mesela midnight in paris veya vicki christina barcelona gibi..Oyunculuklar iyi olmasına rağmen ortada bir senaryo yetersizliği var bence buda roma temasıyla doldurulmaya çalışılmış fakat ne kadar başarılı o tartışılır ama herşeye rağmen insanı güldüren,eğlenceli bir havası var.6/10

to rome with love ; ne karmaşa ama woody allen bu sefer beni epey şaşırttı. midnight in paris'teki tadı alamasam da, sanırım bu romantizm eksikliğinden kaynaklanıyor ve roma'nın bir paris olamayışından. tek tek karakterlere girerseniz sayfalar dolusu yazmanız gerekir. yalnız filmin sonuna doğru opera sahnesi bir harika; fabio armiliato (giancarlo) farkı. filmin bir ana teması olduğundan şüpheliyim. roma'yı anlatma çabasında diyorsanız, bence filmi bir kere daha seyretmelisiniz. mucizevi tesadüflerin bir silsile halinde başınızı döndürdüğü, hayatın içindeki olası komik durumların olağandışılaştığı anlar da yok değil. penélope cruz (anna) yine bütün seksüalitesiyle ortalarda. woody allen'ın (jerry) kamera karşısına geçip filmi kattığı hava bambaşka; 'imbecille' diyeyim siz gerisi anlayın. her neyse benim filmde neden var olduğunu anlayamadığım ama bütün karizmasıyla herhalde bir boşluğu dolduruyordur dediğim alec baldwin (john) ve muhteşem oyunculuğuyla göz dolduran roberto benigni (leopoldo). monica rolündeki ellen page'e değinemden olmaz, bu filmde rolünden olsa gerek biraz tutuk mu kalmış ne? oysa inception'da daha bir izlenesi hali vardı. neyse filmin en iyi tarafı elbette sağlam oyuncu kadrosu. küçük ve ilginç öykülerle aslında birçok derin konu yüzeysel de olsa işlenmiş. gidilesi, görülesi, izlenesi hatta zaman zaman bolca gülünesi bir film olmuş. ve bitirirken filmi seyrettiğinizde aklınıza takılacak iki kelime :) 'ozymandias melancholia' ...

En iyi filmlerini özellikle 70'li yıllarda çekmiş üstad Woody'den bu yaştan sonra başyapıt, klasik falan beklemek gerçekdışı bir beklenti olur elbette. ''Zelig'', ''Annie Hall'' gibi sinema tarihinin en iyi filmleri her zaman varolacak ve izlenilecek üstadın zaten. ''Peki bu yaşta çektiği bu film nasıldı?'' derseniz size gönül rahatlığıyla filmi öneririm. 77 yaşında bir insandan bu kadar yaratıcı, keyifli bir film izlemek imkansızdı bana göre. Ta ki bu filme kadar. Woody Allen gibi bir sinema dehası dünyaya gerçekten kolay kolay gelmez. Zihnine sağlık üstad.