Annie - Beyazperde.com eleştirisi : Bu sefer olmamış bir müzikal...

Annie, klasik müzikal şablonuna modern hip-hop ve R&B eklemesi, eski usül masum bir çocuk hikayesini politik hiciv gibi daha sert ve yetişkin bir bakış açısı gerektiren yaklaşımlarla birleştirmeye uğraşması ve bir sürü yanlış oyuncu seçimi nedeniyle görsel bakımdan çekici olmasına rağmen atonal bir karmaşa yaratıyor. Kendisi eski bir karikatür serisinden uyarlanan ünlü Broadway müzikali Annie, 1982 yılında hayatta bu kadar hafif bir materyalin altından kalkacağını beklemediğimiz John Huston gibi sert bir isim yönetiminde sinemaya uyarlanmıştı. Her ne kadar Huston’un versiyonu mükemmellikten çok uzak olsa da, en azından müzikalin ruhunu ve şarkıların tonunu yakalamayı başarıyordu.

Easy A ve Arkadaştan Öte gibi çabucak unutulan romantik komedilerin yönetmeni Will Gluck’un yeni Annie uyarlaması ise zengin bir adam (Bu sefer ikonik karakter Daddy Warbucks yerinde Jamie Foxx’un canlandırdığı Will Stacks isimli bir milyarder yaratılmış) tarafından evlat edinilen masum ve neşeli yetim Annie’nin (Quvenzhané Wallis) mütevazi ve melodramatik hikayesini modern dünyanın ironik ve hicivci yaklaşımına uyarlamaya çalışıyor.

İlk olarak şarkılardan ve müzikal sahnelerin koreografilerinden bahsedelim, çünkü filmin ana izleyicisi müzikalden sevdikleri şarkıları dinlemek için bu yeni Annie’ye bir şans verecektir. Konu şarkılar olduğunda ne yazık ki haberler bayağı kötü. Annie’nin Broadway müzikali 1977 yılında açıldığında bile eski usül, 1930'lu yılların müzikallerine göndermede bulunan bir havaya sahipti. Bir bakıma bu müzikalın albenisi de bu nostaljik elementten kaynaklanıyor. Eğer bir müzikal neredeyse 40 yıl önce sahneye konduğunda bile eskimiş bir havaya sahipse bu şarkılara modern hip-hop ve R&B havası sokuşturmak açıkçası sinematik bir felaket olmaktan ileri gidemiyor. ‘Tomorrow’ gibi ikonik bir şarkıda auto-tune numarasının kullanması bile başlı başına bir günah.

Sıra şarkıların koreografisine geldiğinde ise Gluck sanki seyircinin bir şarkıyı baştan sona dinlemekten sıkılacağından korkuyor. Bir şarkının içine diyalog ve ekstra sahneler sokuşturmak, mekandan mekana atlaması yüzünden müzikalden çok müzik videosuna benzetmek nedense son dönem müzikallerde moda olmuş durumda. Yeni Annie, bu problemin en ekstrem versiyonunu temsil ediyor. Her bir kaç saniyede koreografiyi başka bir mekana aktararak müzikallerden aldığımız gerçek zamanlı dans ve şarkı performansları yerine peşpeşe tipik birer müzik vidosu izliyoruz. 2006 yapımı Dreamgirls de bu problemden yakınıyordu ama yeri geldiğinde kamerayı Jennifer Hudson’a odaklayıp döktürmesine izin vermeyi de biliyordu.

Sıra hikayeye geldiğinde ise yukarıda bahsettiğim gibi klasik ve masum bir çocuk filmi, milyarder Will Stacks’in halka kendini sevdirip New York valiliğini kazanabilmek için Annie’yi evlat edinmesi etrafında oluşarak daha sinsi bir politik hiciv havası ediniyor. Yönetmen Gluck, fazla çocukumsu bir havadan kaçınmaya çalışırken sinik politik numaralar gibi yetişkin meselelere de balıklama dalmak istemediği için elle tutulur bir tonu bir türlü yakalayamıyor. Ayrıca para ve eşya yerine aile sevgisinin önemi üzerinde duran orjinal müzikal yerine uzun sahnelerle Annie’nin zenginliğin tadını çıkarması, yeni filmi bir nevi materyalizm pornosuna dönüştürerek tatsızlık yaratıyor.

2012’nin en beğenilen bağımsız filmlerinden biri olan Düşler Diyarı ile çocuk yaşta Oscar adayı olan Wallis, Annie rolü için içten ve cesur bir seçim. Fakat ne yazık ki yetişkin karakterler için yapılan yanlış oyuncu seçimleri Wallis’in eforlarını yerle bir ediyor.

Annie’nin kötü kalpli bakıcısı Hannigan rolünde Cameron Diaz’ın hikayeye göre aşırı çirkef ve çirkin bir karakter olması bekleniyor, ama Diaz fazla abartı ve biraz fazla karizmatik bir görünüş sergiliyor. Jamie Foxx ise müzik kariyeri sayesinde ne kadar güzel bir R&B sesi olduğunu zaten kanıtlamıştı, fakat filmin başında Annie hakkındaki amaçları daha sinsi olması beklenen milyarder karakteri baştan gayet canayakın bir biçimde canlandırarak hikayenin yaratmaya çalıştığı tansiyonu siliyor.

Sonuçta Annie, müzikalin hayranlarının da, bilmeyenlerin ama merak edenlerin de uzak durmasını tavsiye edeceğim bir müzikal.