Can Yoldaşım - Beyazperde.com eleştirisi : Oyuncu kadrosunun taşıdığı bir film...

Sekiz filmin vizyona girdiği bu hafta, her telden çalıyor filmler. Can Yoldaşım (Darling Companion) ise ilk bakışta oyuncu kadrosu ile dikkati çeken bir romantik komedi. Diane Keaton, Kevin Kline, Richard Jenkins, Dianne Wiest isimlerinin biraraya gelmesi bile izleyicide güven oluşturan bir durum bana sorarsanız.

Aslında filmin yönetmeni de, güven duygusuyla sırtımızı yaslayıp filmi izletebilecek bir isim: Lawrence Kasdan. Her ne kadar son filminin üzerinden epey yıllar geçmiş ve kendini hafiften unutturmuş olsa da, yaptığı işlerle saygı uyandırmış bir yönetmen o. 80'li yıllardan beri senarist olarak da yönetmen olarak da güzel işlere imza atan Kasdan, en son 2003 yılında Düş Kapanı (Dreamcatcher)'nı yönetti. 2010 Titanların Savaşı (Clash of the Titans) filminin de senaristlerinden biriydi.

Şimdi bir aile romantizminin içine sokuyor bizi Kasdan, eşiyle birlikte yazdığı hikayede... Romantizm dediysek, aslında orta yaştan yaşlılığa geçiş yapmakta ve mutluluk pırıltılarını kaybetmekte olan bir çiftten bahsediyoruz. Beth (Diane Keaton), aşırı hassas ve duygusal bir kadındır, kızları ise teker teker evlenmekte, onu yalnız bırakmaktadırlar. Eşi Joseph (Kevin Kline) ise işine ve kendine aşık, başarılı bir doktordur ve eşinin hassasiyetlerine hep "aşırı tepki veriyorsun" şeklinde cevap verir. Beth eşinin bu denli iş odaklı yaşamasından ve duygularını göstermemesinden şikayetçidir düpedüz. Bir gün Beth, otobanda arabayla giderken karlar içinde yaralı bir köpek görür ve onu veterinere götürür.

Köpeğe bağlanan Beth, onu orada bırakamaz ve evine alır, kocası hayır dese bile onu dinlemez ve kısa bir sürede, ismini Highway (Otoban) koydukları bu köpek hayatlarının odağı oluverir. Özellikle de Beth'in tabii ki, iş dolayısıyla çoğu zaman evde olmayan Joseph de Highway'i sevmekte, arada gezdirmektedir ama Beth kadar bağlanmamıştır köpeğe.

Köpeğin veterineriyle evlenen kızlarının düğünü sonrası kaldıkları dağ evinin etrafında Highway'i gezdirirken birdenbire gözden kaybeden Joseph, köpeğin kayboluşunu bile çok umursamamaktadır. Beth ise çıldırmıştır adeta, "o sadece bir köpek, insan değil!"der Joseph, Beth ise "sevgi sevgidir, köpeğe veya insana olması farketmez!" diye yanıt verir kocasına!

Beth, evlerinde misafir olan akraba ve arkadaşlarını da seferber ederek günlerce Highway'i arar. Burada en önemli konu umuttur. Beth'in umudunu taze tutan ise Carmen (Ayelet Zurer) karakteridir. Gizli güçleri olduğunu savunan, bazı şeyler gördüğünü ve kaybolan şeyleri bulma yeteneği olduğunu savunan çekici Carmen, Highway'in durumuyla ilgili söyledikleriyle zaman zaman tutturup, zaman zaman saçmalasa da, genel anlamda Beth'in umudunu devamlı taze tutar.

Aslında filmin hemen başında köpek kaybolur ve durumun neticelenmesi de filmin sonlarına rastlar. Fakat filmin konusu aslında köpeğin kaybolması ve bulunup bulunmaması meselesi değil. Bir yandan köpek aranırken, diğer yandan karakterlerin kendileriyle ve birbirleriyle yüzleşmeleri, konuşulmamış şeylerin konuşulması, yanlış anlaşmaların, önyargıların, sevginin ve bağların yoğun bir şekilde ortaya çıkması gibi bir süreç yaşanıyor. Kasdan'ın da bize göstermek ve anlatmak istediği bu filmde... Kamera hareketleriyle, geniş açılarla, devamlı birkaç insanın biraraya gelip konuşması üzerine yoğunlaşıyor aslında... The Big Chill gibi bazı eski filmlerini hatırladığımızda, yönetmenin bu tarz insan tepkileri ve diyaloglarını sevdiğini anlıyoruz. Filmde en hoşuma giden bölümlerden biri ise, Beth'in rüyasının animasyon olmasıydı, hatta keşke yönetmen ara ara filme katsaymış bu animasyonu diye düşünmeden edemedim.

Filmde olağandışı bir durum olmuyor, heyecan çok fazla yükselmiyor, tempo düşmese de, bir süre sonra köpeği arama sahneleri biraz sıkıcı olmaya başlıyor. Fakat oyuncu kadrosunun muhteşemliği, filmin sonuna kolayca gelmenizi sağlıyor. Yıllar sonra döne döne bu filmle mi döndün diye serzenişte bulunabilirsiniz yönetmene, fakat vakit kaybı bir film olmadığı konusunda da hakkını teslim edelim.

twitter: @blossomel