İmkansızın Şarkısı: Beyazperde.com eleştirisi

"I once had a girl or should I say she once had me..."

En nadide Beatles şarkılarından Norwegian Wood, modern Japon edebiyatının en popüler romanlarından birine de ismini vermiştir. Japonya'nın en bilinen ve beğenilen yazarlarından olan Haruki Murakami (kendisini Japonya'nın Paul Auster'ı gibi düşünebiliriz belki) 1987 tarihli, son derece yalın ve gerçekçi romanında nev'i şahsına münhasır bir aşk üçgenini anlatır en basit tanımlamayla. Altmışlı yıllarda, biri yaşamı diğeri ölümü simgeleyen iki kadına aşık olan Toru Watanabe'nin öyküsüdür bu. Bu önemli romanı beyazperdeye aktarma şerefi ise geçtiğimiz sene Vietnamlı yönetmen Tran Anh Hung'a nail olmuştur.

Doksanların ortasında Uzakdoğu sinemasının en önemli yeteneklerinden biriydi Tran Anh Hung. Oscar'a aday gösterilen, Cannes'da da Altın Kamera kazanan ilk uzun metrajı Yeşil Papaya'nın Kokusu (Mùi du du xanh)'nu ve ardından Venedik'te Altın Aslan'a layık görüldüğü Bisikletçi (Cyclo)'yi bugün izleseniz, bir daha o Kim Ki Duk'un yüzüne bakmayabilirsiniz mesela. İkisi de birbirinden güzel, dokunaklı, çarpıcı, şiirsel filmlerdir.

Ancak ikibinli yıllarda kariyeri uzun bir duraklama dönemine girdi yönetmenin. 2000 tarihli Mua he chieu thang dung'ın ardından tam 8 yıllık bir bekleme dönemi geldi. Ve bunu Josh Hartnett'li İngilizce bir polisiye olan I Come With The Rain izledi. Şahsen izlemediğim ama cesaretine rağmen pek başarılı bulunmamış bir filmdir. Bunu takip eden İmkansızın Şarkısı (Noruwei No More) ise romanın popülaritesinden dolayı merakla beklenen bir yapımdı.

Altmışlı yılların sonunda, öğrenci hareketlerinin Japonya'da da etkin olduğu bir dönemde, buna tezat olarak içsel bir yolculuğu anlatıyor film. Ya da kafayı sosyal sorunlara değil de sadece cinselliğe ve aşka meşke takmış birkaç genci anlatıyor diyelim. Toplumsal yerine içsel rotası bundan. Fakat ne yazık ki bir yerli dizi izliyormuş hissine kapılabileceğiniz kadar klişe, anlattığı ergenler kadar sığ bir metin var ortada. Fazlasıyla melodram kalıpları içinde ilerliyor ve vaat ettiği duyguları seyirciye geçiremiyor İmkansızın Şarkısı. Etkileyici dağ manzaralarıyla olmuyor o işler...

Tran Anh Hung'un usta işi mizansenleri ve teknik becerisine lafımız yok. Detaylı sanat yönetimine de... Sırf bunlara odaklanarak belli bir zevk almak mümkün filmden. Kan Dökülecek (There Will Be Blood) için yaptığı müziklerle büyük beğeni toplayan Radiohead üyesi Jonny Greenwood'un çalışmasını veya Babil (Babel) ile Oscar adaylığı bulunan Rinko Kikuchi'nin performansını da merak ediyor olabilirsiniz. (İkisinin de özel bir tarafı yok maalesef.) Ancak bir yerden sonra seks dramasına dönüşen ve 130 dakikayı aşan süresiyle yoran bir film İmkansızın Şarkısı. İfade ediş şeklimin kusuruna bakmayın ama kişisel olarak sinemada görmeyi en sevmediğim şey, ergen hezeyanları...

Twitter: aliercivan