Azrail'i Beklerken eleştirileri

Henüz ilk dakikalarından itibaren tebessüm uyandıran, ilerleyen bölümlerde bu tebessüme yer yer ağır dramların eşlik ettiği, sürükleyiciliği sayesinde nasıl geçtiğini anlamadığınız bir film çekmişler Satrapi'ler. Film ile ilgili en önemli eleştiri "tam olarak ne anlatmak istediğine kendisinin de bir süre karar verememesi ve izlenebilir ancak karman çorman bir yapının ortaya çıkması" gibi bir yaklaşıma sahip olabilir bana kalırsa. Ancak bu dağınıklık olumsuz bir hissiyat uyandırmıyor. 21. yüzyılda özellikle de Fransızca çekilen filmlerde "Amelie tarzı" olarak özetlenen bir tarz görüyoruz kimi zaman. Bu da kabul etmek gerekir ki, tebessüm ve dramı harmanlarken büyük sorunlar yaşamıyor ise, filmi tek başına izlenebilir kılmaya yetiyor. Amalric ilginç bir rolde çıkıyor karşımıza. Yan roller üstlerine pek iş düşmese de başarılı. Müzikler, ara ara animasyona kayan çekimler, "Azrail" tasviri, hepsi de ufak ancak filmi sevimli hale getirmeye yetecek ayrıntılar. Finale doğru dediğim gibi dram tarafı daha ağır basıyor filmin. İlk sahnede akıllarda bıraktığı soru işaretini, son sahnede açıklıyor. Belirtmek gerekir ki, çok da büyük bir sürpriz değil bu. Hikaye akışı da pek orjinal değil, daha önce defalarca izlediğimiz melodramların bir başka örneği. Fakat kendi havası içinde tatmin edici olmayı başaran, keyifli vakit geçirten bir eser.

Film son derece hüzünlü bir hikayeyi içindeki hicivle son derece naif ve ağladalı bir duygusallıktan uzak bir dille anlatıyor. Filmin müzikleri de ayrıca inanılmaz.