Zorlu Görev - Beyazperde.com eleştirisi : Zorlu Görev

Üç efsanevi gitaristin buluşmasını anlatan Gürültü Ustaları belgeselinde U2 gitaristi The Edge, 80lerin muhteşem metal parodisi This is Spinal Tap'ten bahsederken "Film, zamanın rezil müzik dünyasını o kadar gerçekçi bir biçimde aktarıyordu ki, gülmek yerine ağladım" demişti.

Zorlu Görev ise günümüzün sadece ve sadece gösterişçilikten oluşan, orjinallikten yoksun müzik dünyasını o kadar iyi gözümüzün önüne seriyor ki, bende gülsem mi, ağlasam mı bilemedim. Belki de tek tesellim son on yıldır modern popüler müzik ile bütün bağlantılarımı kesip "müzik"in bir önemi olduğu 60'lar ve 70'ler müziklerini dinliyor olmam. Neyse ki Led Zeppelin'in mükemmel kataloğu benim için hiç bir zaman eskimeyecek.

2008 yılının en komik filmlerinden Aşkzede'den direkt ithal edimiş egzantrik ötesi, alkol ve binbir değişik uyuşturucu bağımlısı Aldous Snow (Russel Brandt), ilk bakışta hiciv türünün getirdiği abartma tekniği nedeniyle gerçek dünyada bulunmayacak derecede acayip ve vurdumduymaz bir karikatürü andırabilir. Fakat en darmadağın gününde bile Aldous, Lady Gaga'nın safi görsel egzantrizminden kaynaklanan şöhreti ve Amy Winehouse'un halen hayatta olmasını ancak metafiziksel bir mucizeye vurabileceğimiz uyuşturucu problemi ile yarışamaz.

Aşkzede'de ana karakterin eski kız arkadaşının yeni sevgilisi olarak karşımıza gelen Aldous, bu sefer yan karakter olmaktan çıkıyor ve ön plana geçiyor. Büyük Aldous Snow hayranı olan Aaron Green (Aşkzede'dekinden farklı bir karakteri canlandıran Jonah Hill), Aldous'u, meşhur Yunan Tiyatrosu konserinin onuncu yılı anısına düzenlenen konsere yetiştirme görevini heyecanla kabul eder.

Aaron, ilk başta idolü Aldous ile tanışmaya heyecan atar, fakat Aldous'un tutarsız, çılgın ve bencil davranışları hem konsere yetişip yetişemeyecekleri belli olmadığı için Aaron'un işini tehlikeye atar, hem de Aaron'un Aldous hakkında beyninde yarattığı pop tanrısı imajını yerle bir eder. Bu denli basit bir konu teklifi ortaya koyan film, bu noktadan sonra popüler müzik dünyasının sahteliği ve boşluğu üzerinde yerinde gözlemlere sahip bir kaç skeçi birbiri ardına sunuyor.

Bir bakıma filmin bu skeç şovumsu yapısı Aşkzede'yi yönettikten sonra Zorlu Görev'i hem yönetip, hem de yazarlık görevini Jasol Segel'dan aşıran Nicholas Stoller'ın hem kozu, hem problemi. Bazı ismi gerekmez pop starlarının (ehem, Bono, ehem) dünyanın bütün problemlerini sadece varlıklarıyla çözebileceklerini zannetmelerini iğneleyen "African Child" klibi ile Jeffrey adı verilen karmakarışık bir uyuşturucunun yarattığı ince tüylü yumuşak mobilya fetişini gösteren sekanslar, yılın en komik sahneleri arasında.

Fakat filmin diğer Judd Apatow ekolü komedileri Aşkzede veya 40 Yıllık Bekar gibi klasiklere ulaşamamasının asıl sebebi de bu skeç yapısı. Zorlu Görev, Aşkzede'nin aksine, elle tutulur bir hikayeye sahip olmadığı için, bir komedi için baştan uzun olan 110 dakikası boyunca bir süreden sonra kendini tekrarlamaya başlıyor ve uzadıkça uzuyor. 90 dakikalık mütevazi bir süre, bu film için yerinde bir fikir olabilirmiş.

Buna rağmen Zorlu Görev, şu anda vizyondaki en komik film. Özellikle benim gibi size de Lady Gaga'dan ve Miley Cyrus'tan gına gelmişse, film ilaç gibi gelecektir.