Prenses ve Kurbağa - Beyazperde.com eleştirisi : Prenses ve Kurbağa

Disney Klasikleri ile büyümüş olan, sinema aşkının başlangıcını 5-6 yaşlarında bir veletken o muazzam Disney animasyonları ile başlatmış bir gizli romantik olarak Prenses ve Kurbağa'yı izlerken suratımda kocaman mı kocaman bir gülümseme oluşmadı dersem, hem içimdeki çocuğa, hem de sizin içinizdeki çocuğa haksızlık yapmış olurum.

İlk olarak nedir bir Disney Klasiği? Bir zamanlar (Aşağı yukarı 10-15 sene öncesine kadar, o kadar da eskiye gitmiyoruz yani) her yıl sadece bir tane uzun metraj animasyon filmi vizyona girerdi. O film de her zaman Disney'den çıkardı. Genelde bir peri masalından ilham almış hikayesini kahramanın komik yan karakterler yardımıyla kötü adamı alaşağı ettikten sonra sonsuz aşkına kavuşmasını renk ve yaşam dolu şarkı ve dans sahnelerinin desteğiyle anlatan filmlerdi Disney Klasikleri. Örnek olarak ilk akla gelen Pamuk Prenses ve Uyuyan Güzel gibi gerçek anlamda klasikler olabilir. Ama yetmişler sonu kuşağı olarak benim favorilerim her zaman Güzel ve Çirkin ile Aslan Kral olacaktır.

Prenses ve Kurbağa kalite bakımından bu iki şaheser ile yarışamasa bile en azından Aladdin ve Küçük Denizkızı ile atışıyor. Disney'in onlarca yıldır eli yüzü düzgün bir animasyona imza atamadığını göz önünde bulundurursak, bu başarı bile gayet sevindirici bir sürpriz.

Pixar'ın kurucusu John Lasseter'ın bir kaç yıl önce Disney'in animasyon bölümünün başına geçtikten sonra verdiği ilk karar, Disney'in eski iki boyut animasyon günlerine geri dönmesi idi. CGI animasyonun salonları egemeni altına aldığı günümüzde bu gayet cesur kararın ilk meyvesi işte Prenses ve Kurbağa.

Her ne kadar çoğunlukla elle değil de bilgisayarda iki boyut animasyon etkisi verilerek yaratılmış olmasına rağmen film yakından bildiğimiz, tanıdığımız klasikleri andırıyor. Mesela kötü kalpli vudu doktoru Facilier'in saf prensi karizmatik şarkısı ile etkisi altına aldığı sahne Aladdin'de cinin benzeri şarkısının espritüelliğini ve canlılığını hatırlattı.

Prenses ve Kurbağa'nın en hoşuma giden tarafı yazar/yönetmen ekibi Ron Clements ve John Musker'ın biraz daha yetişkin olmasıyla beraber bu yetişkinlik yüzünden çocuk ruhundan biraz daha ödün veren günümüz CGI animasyonlarından etkilenmeden, kahramanlığın önemi ve gerçek aşkın gücünü anlatan, gerçekten basit ve saf bir hikaye ortaya koymaları. Bu tabi ki filmin klişe ve bayat bir sentimentalizmden yakındığı anlamına gelmiyor. Sonuçta en iyi Disney klasiklerinin hikayesi saftır, ama saftorik değildir.

Şımarık prens Naveen'in etkisiyle bir kurbağaya dönüşen Tiana'nın insana geri dönüşmenin yollarını aradığı sırada yaşamda neyin gerçekten önemli olduğunu algılamasını izliyoruz. Prenses ve Kurbağa, cazcı timsah Louis yardımıyla hem organik bir komedi yaratıyor, hem de komedisini, aşk hikayesini ve akılda kalır şarkılarını içten mesajları ile birleştirmeyi başarıyor. Böylece Disney klasiklerini bilmeyen çocuklar ile eski usül Disney filmlerine aç kalmış yetişkinlere gayet tatmin edici bir şölen sunuluyor. Sizlere de ailecek sinemalara doluşmak kalıyor.