G.I. Joe: Kobra’nın Yükselişi - Beyazperde.com eleştirisi : G.I. Joe: Kobra’nın Yükselişi

Tümüyle Amerikan milliyetçiliğinin pompalanmasını sağlamak için üretildiğine dair hiçbir kuşkumuz olmayan "G.I. Joe" oyuncakları, 1960'lardan bu yana Amerikan ordusunun neferlerini çocuklara 'sevdirme' işlevi üstlenirken bir fenomene dönüşmeyi de bildiler haliyle. Hollywood yapımcılarına kaçırılmayacak bir fırsat sunan bu 'çocuk oyuncağı', sinema teknolojisinin gelişimine paralel olarak hızlanan çizgi roman uyarlamaları arasına 'oyuncak uyarlaması' kimliğiyle sızmayı başardı sonunda. Daha önce çizgi dizi olarak sevenlerine ulaşan oyuncak kahramanlar, militarizmin günümüzde ulaştığı noktayı işaret etmesiyle dikkat çekici olmayı başarıyorlar.

Yakın gelecekte geçen hikâye, kötülerin karşısına 'özel' ekipmanlarıyla çıkan 'özel' ve gizli bir askerî birliğin marifetlerini anlatıyor bizlere. Tipik çizgi roman dinamiklerini kendine malzeme yapan yönetmen Stephen Sommers, dünyayı ele geçirme niyetindeki 'manyak' bir adamın eylemlerine karşı durmaya çalışan kahramanlarıyla oyalanmamızı sağlamaya çalışıyor filmiyle. Belli bir noktaya kadar başarılı olan bu oyalama taktiği, bizler için işin özünden uzaklaşma riskini de beraberinde getiriyor. Militarizm övgüsünün had safhaya ulaştığı yapım, olanca görüntü kirliliği içinde beynimize enjekte etmeye çalışıyor bu tavrını. 'Aklı başında' yetişkinler için 'sorunsuz' gibi görünen bu durum, özellikle küçük izleyicileri farklı bir 'güç' arayışına itebilir diye düşünüyoruz. Amerikan oyuncak endüstrisinin yarattığı fenomenin beyazperdedeki kanlı canlı suretleri, doğal olarak çok daha etkili bir yöne savuruyor durumu.

Yaklaşık iki saatlik süresi boyunca oradan oraya koşuşturan ve 'yenilmezlik' zırhına sahip kahramanların eylem planına kendinizi kaptırmamanız mümkün değil gerçekten de. Bunların 'seçilmiş' dünya askerleri olmasıyla resmin tamamlandığını görmek, yapılanın sadece 'eğlence amaçlı' olmadığını da kanıtlıyor. Özellikle 'süper kahraman' arayışı içindeki gençlere istediklerini fazlasıyla veriyor film ve onların 'henüz oturmamış' düşünce yapılarına çöreklenip kalıyor. Yönetmenin "Mumya" filmlerinden ya da "Van Helsing"den deneyimlediği işin zanaat kısmıysa neredeyse kusursuz biçimde işliyor ve mesajın bu gümbürtünün arasına sıkıştırılması sonucunu doğuruyor.

"G.I. Joe: Kobra'nın Yükselişi" hakkında söyleneceklerin sınırını sinemasal verilerle belirlemek mümkün değil ne yazık ki. Sinemanın bu olmadığını, bunun bambaşka bir 'şey' olarak beyazperdeyi işgal ettiğini görmek gerek diye düşünüyoruz. Büyük olasılıkla sadece Türkiye'de yaklaşık yarım milyona varacak bir seyirci topluluğunun bu filmi izleyeceğini de düşünürsek, insanlığın geleceğine dair umutlu olmanın da pek bir anlamı yok doğrusu!