Zor Karar - Beyazperde.com eleştirisi : Zor Karar

Zor Karar, "Vicdanını geri kazanan kiralık katil" formülünü öyle bir takip ediyor ki, eğer Luc Besson'un Leon'u ile John Woo'nun Killer'ının çocuğu olsaydı, o bebek Zor Karar olurdu. Bu yerinde gözlem tabii ki Zor Karar'ın otomatikman başarısız bir yapım olduğu anlamına gelmiyor.

Formülü hepimiz biliyoruz: Yanlız çalışmayı seven, duygularını betondan duvar misali ifadesiz suratının arkasına saklayan sıkı disiplinli profesyonel katilimiz, ilk başta rutin gibi görünen bir iş sırasında ya kafası karışık hırslı bir gençle, ya da temiz ruhlu masum bir kızla karşılaşır. Zor Karar bu bakımdan işi şansa bırakmıyor çünkü katilimizin ruhunu kurtarması için son şansını temsil eden bu koruyucu melek tiplemelerinin ikisi de var filmde.

Hayatı yeni bir anlam kazanan katilimizin patronları iyi bir kimsenin öldürülmesini emrederler. Katilimiz ahlaki problemler yüzünden bu kimseyi öldüremeyince patronlar emekliye ayrılmak için olabilecek en yanlış zamanı seçen katilimizi öldürmek için yola koyulur. Bu sayede filmin genelde uzakdoğulu meşhur aksiyon yönetmeninin kötü adamların bin bir değişik permutasyonda delik deşik edildiği çatışma sahnesi stilini göstermek için mükemmel bir bahanesi olur.

Yeşilçam'da bile örnekleri bulunan bu formülü sırf adımı adımına takip ediyor diye Zor Karar'ı baştan küçümsemek bence haksızlık. Çünkü bu formül beyinlerimize o kadar kalıcı bir biçimde yerleşti ki, Zor Karar'ı sadece Duygusal Kiralık Katil türüne üye olduğu için bir kenara koymak, The Incredible Hulk'u sadece bir süperkahraman filmi olduğu için görmezden gelmek gibi.

Farkındaysanız süperkahraman filmine örnek verdiğimde Kara Şovalye yerine The Incredible Hulk'u kullandım. Çünkü Zor Karar, bu tür kiralık katil filmleri akla geldiğinde gayet ortalama bir yapım, tıpkı The Incredible Hulk'un Demir Adam ve Kara Şövalye'nin hükmettiği süperkahraman türünde aynı oranda ortalama bir örnek olduğu gibi.

Zor Karar, Leon'un mükemmel oyuncu kadrosuna (Gary Oldman'ın "Herkes!!!" diye bağırdığı anda hangimiz altımıza etmedik?) veya Killer'ın sınırsız yaratıcı çatışma sahnelerine sahip değil. Fakat buna rağmen kaçınılmaz melodramı ile mecburi çatışma sahnelerini doğru oranda bir dengeye oturtan, yeterli bir kabiliyetle elden geçirilmiş Hong Kong stili bir aksiyon.

Sağır-dilsiz bir kiralık katilin Bangkok'ta tanıştığı genç bir kız yüzünden vicdanını sorgulamasını anlatan 99 yapımı Bangkok Dangerous'un yönetmenleri Pang Kardeşler (Jessica Alba'sız Göz), kendi filmlerini yeniden çekmek için bir kez daha kamera arkasına geçiyorlar. Bu sefer katilin sağır-dilsizliği kayboluyor ama Nicholas Cage gibi A-Sınıfı bir yıldız dopingiyle ekrana geliyor.

Alışılageldik senaryosunu banal bir işletimden kurtaran üç özellik Nicholas Cage'in performansı, Pang kardeşlerin yönetimi ve kardeşlerin favori görüntü yönetmeni Decha Srimantra'nın sinematografisi. Artık parodisinin bile eskidiği duygusuz kiralık katil tiplemesi Nicholas Cage'in eforsuz karizması ile hayat buluyor. Bu tarz bir performans her tür aksiyon yıldızından beklenebilir, fakat Cage'in ikinci yarıya getirdiği avantaj, duygularına açılmayı öğrenen katili de aynı derecede sadık bir performansla sonuna kadar taşıması.

Pang Kardeşler'in görsel tarzı sanki Cage'in kalibresinde bir Hollywood yıldızına sahip olduklarını bilmiyormuşcasına o eski stil, ucuz ve çiğ Hong Kong aksiyonu havasına sahip. Bazı sahneler, özellikle katilin trafik ışığında kurbanlarının yolunu kestiği sekans, John Woo'nun Hong Kong günlerini hatırlatmadı değil. Decha Srimantra'nın görüntü yönetimi, kadraja her daim hakim olan mavi renkli ışıklandırması ile Bangkok'un renkli gece hayatının soğukluğunu ve karmaşasını başarıyla aktarıyor.

Zor Karar, notası notasına bildiğimiz bir şarkıyı tekrar elden geçirip orjinal olmasa da gayet kabiliyetli bir işçilikle piyasaya sunuyor. Yapımcıların da, seyircinin de bu gerçeği bildiği sürece bana da artık söyleyecek pek bir şey kalmıyor.