Candy - Beyazperde.com eleştirisi : Aşk ve Uyuşturucu Bir Arada Gitmiyor...

Uyuşturucu bağımlılığı temalı filmler festivallerin ve marjinal izleyicinin tercihi olmuşlardır hep... Büyük bir ihtimalle, bu ilginin sebebi, bu temalı filmlerin insan psikolojisine en yakın plan bakabilen filmler olmasıdır.

İnsancıl büyük bir mücadelenin verilişini gözlemlemek bize kendi insanlığımızı daha da çok hatırlatıyor sanki... Trainspotting’in bu mücadeleye oldukça gerçekçi, keskin ve koyu yaklaşımı, ondan sonra gelen filmlerin de izlediği bir yol oldu. İçine düşülen uyuşturucu bataklığı (bkz. Türk Sineması’nda uyuşturucu temalı filmler), daha da filtresiz, daha da stilize edilerek anlatılmaya başlandı. Candy de bu yoldan sapmıyor, ama aynı zamanda işin içine aşk bağımlılığını da katarak, oldukça ağır bir insan dramı yakalıyor.

Heath Ledger’ın ve Abbie Cornish’in canlandırdığı ikili aşkı ve eroini doyasıya yaşayarak, hayatı da doyasıya yaşadıklarını düşünüyorlar. Ama artık her ikisinin kendilerine zarar verdiği noktada vazgeçememeleri, her iki şeyi de bağımlılık seviyesine taşıyor. Bundan sonra herşey düşüşe geçiyor. Lirik anlatımı ile duygusal mücadelenin nüanslarına sadık kalmaya çalışmış bir yönetmenin izleri tüm film boyunca hakim. Dramatik seviyesi sürekli yüksek bir hikayenin bağımsız film tadı, filmin ayaklara yere basmasında oldukça etkili olmuş. Sade, ama yine de etkileyici bir tavır gözleniyor. Özellikle iki başrol oyuncusunun harika performansları ile daha da bir etkili... Abbie Cornish Nicole Kidman’ın ilk filmlerindeki halini hatırlatıyor. Oscar’a doğru yürüyen genç bir aktris olduğunu ispatlıyor adeta...

Film üzerine söylenebilecek tüm bu olumlu eleştirilere rağmen, nedense bağımsız sinemanın içine düştüğü rutinlikten kurtulmayı başaramayan bir film daha var karşımızda. Üzerine çok şey yapılmış edilmiş bir temanın kapağını tekrar açmak büyük bir cesaret istiyor, ama bir o kadar da yeni şeyler gerektiriyor. Her filmin bu tema üzerinden yeni bir yol açmasını bekliyoruz ister istemez. Bilindik bir düşüşü iki genç kişi üzerinden takip ederken sıkılmıyoruz söylenmiyoruz ama filmden çıkınca da yenilendiğimizi hissetmiyoruz. İyi yapılmış bir film olduğuna şüphe yok, ama yapılışı renksiz kalmış. Hatta dünya ve cennet gibi bölümlere ayrılmış bölümler ile stilize edilmiş artistik bir film havasına sokulma gayretine rağmen...

Bu filmden de anlaşılıyor ki, iyi yönetmen ile fark yaratabilen yönetmen arasında çizgiyi çizmek gerekiyor. Todd Solondz, Spike Jonze, Hal Hartley gibi yönetmenlerin bağımsız sinema içinde tekrarlana tekrarlana kullanılan konulara devrimsel nitelikteki özgün yaklaşımlarını gördükten sonra, Neil Armfield’in ifadesindeki sıradanlık gerçekten göze batıyor. Yine de vizyonda Candy gibi filmler görmek güzel...