Salak ile Avanak Geri Dönüyor - Beyazperde.com eleştirisi : Aynı tas, aynı hamam...

Maske, Budala Dedektif, Salak ile Avanak… Jim Carrey’i keşif yılları. Tam 20 sene geçtiğine inanmak bile istemiyorum. Salak ile Avanak bu saydığım üç filmin arasında favorim olmasa da beni epey güldürdüğünü hatırlıyorum. Bir tek Jim Carrey mi? Jeff Daniels’in canlandırdığı Danny karakterinin dilinin buza yapıştığı ve tuvalette zor durumdayken sifonun çalışmadığı sahneleri unutmak ne mümkün...

20 sene sonra aynı yönetmenler Bobby Farrelly, Peter Farrelly, bir hayli yaşlanmış iki oyuncuyu hala sıkı iki dost olarak biraraya getirip yeni maceralar taşıyorlar beyazperdeye. Senaryoda ise Bennett Yellin , John Morris gibi isimler almışlar yanlarına.

Lloyd 20 yıldır sevdiği kadına ulaşamadığı için akıl hastanesinde tedavi görmekte, Danny 20 senedir dostunu yalnız bırakmamış, altını bile temizlemiş halde, ve Lloyd öğrenir ki Danny’nin böbreğinin değişmesi gerekmekte…Üstelik daha önce bilmediği bir kızı var biryerlerde, hem onunla tanışsalar, hem ondan böbreğini istese…

Bu hikayenin etrafında şekillenirken iki salağın başına gelenler, ilk filmdeki gibi çişli kakalı osuruklu küfürlü alay etmeli aşağılamalı espriler bolca bulunuyor. Salak ile Avanak’taki bu iki karakterin çözümlemesinde beni şaşırtan ve aslında izlerken alışık olmadığımız için rahatsız etse de aslında takdire şayan başka bir konu da bu ikilinin salak oldukları için aynı zamanda “iyi insan” olmamaları. Genelde toplumumuzda salaklık ve iyilik hep içiçe algılanır. Sinemada da böyle işlenir. Salak olduğu için duygusalmış, hassas olduğu için salakmış gibi ağdalı karakterler… Halbuki esas salaklık bir insanın "iyi" de olamayacağı kadar bir IQ düşüklüğüne işaret eder ve bu da insan doğasının ehlileşmemiş, çirkin yerlerini görmemiz adına iyi bir fırsat olabilir. İşte kahramanlarımız da yine iyi insan olmaktan nasiplerini çok da almamış şekilde salaklıklarına devam etmekteler. İyi insan olduklarını hissettiğimiz tek yer belki de aralarındaki arkadaşlığa olan bağlılıkları üzerine yaptıkları…

Jim Carrey ve Jeff Daniels, yüzlerindeki kırışıklıklar dışında yaşlanmış olmalarıyla ilgili en ufak bir detay, mesela bir enerjisizlik hissettirmiyorlar, 20 sene önce nasıldılarsa yine öyleler bu karakterleri canlandırırken, hareketlerinde, mimiklerinde en ufak bir azalma, ya da yadırgayacağımız bir çöküş yok.

İlk filmi izlememiş de olsanız bunu gidip izleyebilir, basit şakalara gönül rahatlığıyla gülebilirsiniz. Fakat sinemada gülmek deyince artık çok daha zeki ve nitelikli işler yapıldığından, yine de işin vasatlığını ve bir “sinema” filmi olarak çok da parlamadığını dile getirmek lazım.