Siyahlı Kadın: Beyazperde.com eleştirisi

Harry Potter sonrası Daniel Radcliffe'i bırakın, Siyahlı Kadın (The Woman in Black)'in asıl yıldızları sanat yönetimi ve ses dizaynı. 'İşkence pornosu' ve 'slasher' yeniden çekimlerinden geçilmeyen günümüz korku sinemasından önce, daha ince yollarla seyircisini korkutmayı bilen efsanevi Hammer korku stüdyosunun sunduğu Siyahlı Kadın, kan yerine gerilim ve süspansı tercih eden, baştan sona klasik olduğu kadar korkutan bir hayalet filmi.

Susan Hill'in romanından uyarlanan filmin konusu, en basit amaçla, olabilecek en çok süspans ve şok sahnesini ardı ardına sıralamak için yaratılmış. Arthur isimli genç bir avukat, gizemli bir malikanenin satılması için gereken dokümanları bir araya getirmek için malikanenin bulunduğu kasabaya gider. Çocukların sebepsiz yere kendilerini öldürdüğü kasabada siyah elbiseli bir kadının hayaleti de Arthur'u terörize eder.

Tabii ki Jane Goldman'ın kitaptan uyarladığı senaryosu bu kadının kim olduğuna ve neden çocukların intihar ettiğine dair türüne göre tatmin edici cevaplar ortaya koyuyor ama dürüst olalım, seyirci olarak amacımız gerilmek ve korkmak.

İşte bu noktada tarafımdan izlenmemiş ama gayet başarılı bir gerilim olduğunu duyduğum Kan Gölü (Eden Lake)'nün yönetmeni James Watkins, kamerasını, dekorları ve ses dizaynını nasıl kullanması gerektiğini biliyor. Filmin en ürkütücü sahneleri tabii ki Arthur'un, siyah giyen kadının bir zamanlar yaşadığı malikanede tek başına kaldığı sekanslardan oluşuyor.

Yirminci yüzyılın başında geçen hikayenin döneme uygun gotik ve karanlık görsel yapısı, yaratmaya çalıştığı ruh haline tıpatıp uyuyor. Malikanenin ürkütücü oyuncaklar ve duvar kağıtları ile bezeli sanat yönetimi, sinemanın en etkileyici perili evleri arasında yerini hak ediyor.

Sıra dekorlara gelmişken yönetmen Watkins, gotik korku filmlerinin baştacı olan tüyler ürpertici antika oyuncakları bol bol yakın çekimlerde gösterip seyircinin sinirlerini iyice germeyi başarıyor. Biliyorum, oyuncak numarası hayalet filmlerinin vazgeçilmez klişesi ama bu oyuncakları görmeniz lazım. Imdb'ye göre bu oyuncaklar sanat yönetimi tarafından dizayn edilmemiş, zamanın gerçek oyuncaklarıymış. Sorum şu: Hangi psikopat oyuncakçı bu oyuncakları yaratıp zamanın zavallı çocuklarının kabuslarına sebep olmuş?

Daniel Radcliffe, çocuklu bir avukat karakteri için fazla genç gibi görünebilir fakat karakterin gençliği ve deneyimsizliğinden daha çok korku puanları almayı başaran bir film Siyahlı Kadın, o yüzden oyuncu seçimi bakımdan pek bir şikayetim yok. Ciarán Hinds ve Janet McTeer gibi oturaklı kalite İngiliz oyuncuları da bu tarz bir filme gereken inandırıcılığı vermeyi başarıyorlar.

Siyahlı Kadın'a sinemalarda gitmenizin tek amacı 90 dakikayı yüreğiniz ağzınızda, gözler yarı kapalı, korkudan koltuğa yapışmış bir pozisyonda geçirmek olmalı. Bunun dışında hikaye bakımından fazla bir beklentiniz olmasın.

Oktayegekozak.wordpress.com

Twitter: egekozak