Olağan Şüpheliler - Beyazperde.com eleştirisi : Tek Atımlık Filmler - Bölüm 1

Bazı filmler vardır ki finallerinde veya "dönüm noktası" olarak adlandırabileceğimiz kısımlarında ağızlarımız hayretten bir karış açık kalır.

Beklemediğiniz birşeyler olur. Kahramanımız ölür, kahramanımıza ihanet eden kişi tahmin ettiğiniz kişi değildir hatta ve hatta kahramanımız belki bir hayalettir !!! Ya da film izleyicisini boşluğa atıp yapayalnız bırakır ...

Bana böyle hissettiren filmlerden bahsedelim bu yazımızda isterseniz.

Filmlerin bu şaşırtıcı kısımlarından bahsetmeyeceğim çünkü bu filmleri henüz izlememiş izleyicilerimize haksızlık olur.

"The Crying Game - Ağlatan Oyun" ( 1992 ) : İrlandalı Neil Jordan'dan kendisinin yazıp yönettiği bir IRA dramı. Sayısız izleyici "o küçük ayrıntıya" takılıp kalmış olmasına rağmen çok daha isyankar bir film.

Fergus ( Stephen Rea )'nın dahil olduğu IRA bir İngiliz askeri olan Jody( Forest Whitaker )'yi kaçırır. Garip bir şekilde ikisi arasında derin bir dostluk oluşur. Jody'nin trajik ölümünden sonra Fergus Londra'da onun kız arkadaşı Dil ( Jaye Davidson )'i bulur. Olaylar beklenmedik şekilde gelişir.

Rea ve Whitaker kariyerlerinin en başarılı performanslarını sergiliyorlar.

Tek filmle iki hikaye anlatılıyor. Aradaki ayrım çok keskin. Hikayenin döngüsünün değişmesiyle birlikte kullanılan filtreye kadar herşey değişiyor.

IRA, arkadaşlık, fanatizim, vatanseverlik,seks ve aşk üzerine çok başarılı bir film.

"Birdy" ( 1984 ) : 90'ların ikinci yarısından itibaren düşüşe geçmiş olan Alan Parker'dan, William Wharton'un romanından uyarlanan bir başyapıt.

Gençlikleri birlikte geçen, Vietnam Savaşı'na katılıp dönen Birdy ( Matthew Modine ) ve Al ( Nicolas Cage ) derin ruhsal yaralar taşımaktadırlar.

Modine sessizliğe gömülüp askeri bir kliniğe kapatılırken Cage ona yardım etmeye çalışır. Olaylar izleyicilere geri dönüşlerle anlatılır.

Çok genç bir Modine ve Cage'den dillere destan performanslar.

Birdy'nin iyileşip iyileşemediğine karar veremediğiniz, Peter Gabriel'in müziğiyle destekli final sahnesi inanılmaz. Koltuğunuzda şöyle bir kalıyorsunuz.

"Usual Suspects - Olağan Şüpheliler" ( 1995 ) : Bugünün "X-Men" yönetmeni, dünün harika çocuğu Bryan Singer'dan şaşırtıcı bir film.

1993 yapımı "Public Access" ile psikolojik gerilimlere meraklı olduğunu gösteren Singer bu film ile sınırları zorluyor.

Christopher McQuarrie'nin senaryosu her dakikasında göz kamaştırıcı.

Limanda meydana gelen bir patlamadan kurtulan iki kişiden biri olan fiziksel özürlü Verbal ( Kevin Spacey ) polis tarafından sorguya alınınca altı hafta öncesinden başlayan bir suç ve ihanet öyküsünü anlatmaya başlar.

İşe altı kişilik bir çete, mafya, uyuşturucu, soygunlar, ihanet ve Keyser Soze adlı bir Türk karışır.

Spacey'nin yanında Gabriel Bryne, Chazz Palminteri ve Pete Postlethwaite mükemmele yakın.

İşte tüm bu filmleri izlerken belirli anlarında hazzın doruklarında bulunursunuz. Fakat ikinci izleyişinizde "işte tam o noktayı" bildiğiniz için film kısmende olsa büyüsünü kaybeder.

Yazımızın devamında "Pulp Fiction" , "Sixth Sense" ve "Se7en" gibi filmlere değineceğiz.